Anne & Baba-2

Oca 28, 2010 by Editör

Benim de söyleyeceklerim var. Zaten, kendisi de gün gelip anne olmuş bir bayanın, hiç söyleyecek sözleri olmaz mı onlara dair? Eskiden “ bu nasıl bir şeydir ya!” deyip kızdığım, şimdi ise “ demek ki böyle bir şeymiş” dediğim mantıklarını çözmüşüm, durur muyum hiç? 

Annelerimiz… Zor günler için bir yerlerde sakladıkları bir can simitleri vardır mutlaka onların. Kollarında gerektiğinde gözlerini kırpmadan bozdurdukları bilezikleri ya da cüzdanlarının en arka gözünde, defalarca katlanmış bir miktar paraları. Çekmecelerin dibindeki gizli bohçalarını da unutmamak lazım. Nasıl da ilaç gibi yetişirler babalarımızın en zor günlerinde. Hatırlıyorum, annemi evin içinde, kolundaki birkaç bileziğin ya da yürürken terliklerinin çıkardığı seslerden takip ederdik. Hele tam da bir yaramazlığın orta yerindeysek “eyvah geliyor ya da yok yok gelmiyor, balkona geçti” diye gözleyip, yapardık yapacağımızı. “Aaaah aah” diye iç çekiyorum ister istemez geriye dönüp bakınca. Çünkü bugün öyle iyi anlıyorum ki anne ve babamın yaptığı çoğu şeyi ve sebeplerini, nelere ne kadar üzülmüş olabileceklerini, maddi-manevi nasıl çabaladıklarını, duygularımı bundan daha iyi anlatacak bir ünlem bulamıyorum. Ve eminim bir o kadar daha anlayacaklarım olacak zamanla. Anne olacağımı öğrendiğimde başlayan bu anlama süreci doğum sancılarıyla ivme kazandı, tırmanışını sürdürüyor. 

Babalarımız… Bütün öğrencilik hayatım boyunca, her sabah düzenli olarak harçlık istemek için babamı uyandıran ben, para kazanmaya başladıktan sonra anladım insanın kendi kazandığının tadını ve ona kıyamamayı. Sonra babama şaştım kaldım. İnsan hiç mi kendine bir şey almak istemez? Onların tek istediği, öncelikle bizim ihtiyaçlarımızı halletmek. Bu maddi çabalamanın ötesinde, beraber oynanan oyunlar, ondan dinlenen tatlı masallar, öğütler anlatmakla bitmez. 

Doğmamızla bitmiyor ki iş, anne-babalarımızın çabaları bir ömür devam ediyor, kocaman kalpleri bizim için atıyor. Hakları nasıl ödenir? Ödenmez, bir kere bunu unutalım. Ama bu uğurda çabalayalım, onları memnun etmeye bakalım…