HAYATLA ARAMDAKİ OMBUDSMANA…

May 9, 2010 by Editör

Sa­bah, tom­biş elin ya­na­ğı­nın al­tın­da, oğ­lu­mun oda­sın­da­ki yer ya­ta­ğın­da uyur­ken se­ni sey­ret­tim. Tak­ma diş­le­rin ol­ma­dı­ğın­da çö­kük ve so­murt­muş du­ran çeh­ren­de­ki ço­cuk­su­luk, uy­ku­da ne ka­dar da ma­sum du­ru­yor.

Sen be­nim do­ğur­ma­dı­ğım kü­çük kı­zım­sın, an­ne!..

Ya­şıt­la­rım fink atar­ken, on i­ki ya­şım­da be­ni mut­fa­ğı­na çı­rak yap­tı­ğın­da, her sa­lı cam­la­rı ve ha­lı­la­rı sil­dir­di­ğin­de, tüp gaz ve mar­ga­rin kuy­ru­ğu­na yol­la­dı­ğın­da ne ka­dar kı­zar­dım sa­na!

He­le bay­ram­lar­da ve ka­bul gün­le­rin­de, evin “hiz­met­li­si” ola­rak ge­ti­rip gö­tür­dü­ğüm ik­ram­lar, yı­ka­nıp ağar­tı­lan per­de­ler, ak­la­yıp pak­la­dı­ğım ban­yo­lar ak­lı­ma ge­lin­ce ne ka­dar da­rı­lır­dım sa­na! Bi­le­mez­dim bun­la­rın be­ni “bi­len” ya­pa­ca­ğı­nı.

Pa­zen per­de­li bir göz eve ra­zı olup bir pi­lot­la ev­len­mek için göz­ya­şı dök­tü­ğüm­de, gö­nül ya­ra­mı an­la­ma­dın di­ye de küs­müş­tüm sa­na. Pren­ses­tim gö­zün­de, Kral Fahd’ı bi­le la­yık bul­ma­dı­ğın.

Ya­ram ka­buk tut­tu­ğun­da an­la­dım ne de­mek is­te­di­ği­ni. O bo­yun eğen kal­bin­den, ben da­ra düş­tü­ğüm­de de­mir pen­çe­le­ri­ni çı­kar­dın. Be­ni sı­kan ne var­sa ha­yat­la kav­gam­da, uz­laş­tı­rı­cı ol­dun, kay­naş­tı­rı­cı ol­dun.

Bu­gün, en umut­suz anım­da bi­le, yü­re­ğim­de çır­pı­nan mi­nik bir umut ku­şu­nun ka­nat ses­le­ri var­sa hâ­lâ; se­nin ba­na öğ­ret­ti­ğin “ya­şa­mı gel­di­ği gi­bi ya­şa­mak­tan kork­ma­ma” sa­ye­sin­de­dir.

İn­san­lar be­ni çok kır­dı an­ne!

Bir in­sa­nı eri­ten en kö­tü duy­gu­nun kin ol­du­ğu­nu öğ­ret­ti­ğin­den ve be­ni ko­şul­suz af­fet­ti­ğin­den ol­du bun­lar! Bu yüz­den bil­gi­sa­ya­rı­nı ben­den esir­ge­yen mü­dü­rü­me kı­za­ma­dım. Bu yüz­den hiç­bir şe­yim kal­ma­dı­ğın­da avu­cum­da, kim­se­yi suç­la­ma­dan her şe­ye baş­tan baş­la­ya­bil­dim kaç kez!..

“Yaş al­ma­nın” bü­yü­mek ol­ma­dı­ğı­nı, çok dos­tun “zen­gin­lik” ol­du­ğu­nu, hoş­gö­rü­nün ezil­mek de­mek ol­ma­dı­ğı­nı yü­re­ği­min ana­ya­sa­sı hâ­li­ne ge­ti­ren de sen­sin.

Bu­nun için öğ­ren­ci­li­ğim­de lo­kan­ta­da ça­lı­şır­ken de yü­re­ğim ko­ca­man­dı, en iyi spi­ker ödü­lü­nü al­dı­ğım­da da.

Di­kiş öğ­re­nin­ce­ye ka­dar ku­maş­la­rı­nı mah­vet­ti­ğim için, er­gen­lik ça­ğım­da “ben ki­mim” bu­na­lı­mın­da çok kal­dı­ğım için, eme­ği­min kar­şı­lı­ğı­nı ala­ma­dı­ğı­mı dü­şü­nüp ak­si­leş­ti­ğim için, “Ço­cu­ğu­mu iyi ye­tiş­ti­ri­yor mu­yum?” kay­gı­la­rım­la se­ni bu­nalt­tı­ğım için, ba­ca­ğım tut­ma­yıp ya­ta­ğa ça­kıl­dı­ğım­da se­ni ca­nın­dan bez­dir­di­ğim için, se­nin ka­dar güç­lü ve ka­bul­le­ni­ci ola­ma­dı­ğım için be­ni af­fe­der mi­sin?

Be­ni, ha­ya­tın gü­zel ol­du­ğu­na ve ola­ca­ğı­na ik­na et­me­ye ça­lış­tı­ğın için sa­na te­şek­kür et­sem çok ya­van ka­la­cak bi­li­yo­rum!

“Bil­ge ölür­sem mut­lu ola­ca­ğım,” de­rim ya hep ana­cı­ğım, bil ki öğ­ret­tik­le­rin­le bil­ge öle­ce­ğim. De­ter­jan­dan kı­tır kı­tır ol­muş mü­ba­rek el­le­ri­ni ya­na­ğı­ma ko­yup göz­le­ri­mi ka­pa­dı­ğım­da hu­zur do­lu­yo­rum.

Ana­lar gü­nün kut­lu ol­sun ana­cı­ğım!..

Ayşenur Yazıcı’nın Ekmek Arası Hayat adlı kitabından alıntıdır…

Mailiniz ve bu hoş yazı için teşekkürler Ayşenur Hanım!