Hüznün Kokusu
Sahnedeki bir çocuk, onu izleyen yakınları, havaalanında vedalaşan insanlar…
Bunları görünce gözlerim cam gibi parlamaya, boğazım acımaya başlar, büyük büyük yutkunmalar peşi sıra tabii.
Havaalanında beklemeler beni azıcık hırpalar ama etrafı gözlemlemek, insanları, çocukları halden hallere geçerken izlemek hep renklendirir hayatımı.
Zaten hüzün, neşe, kahkaha, göz yaşı, hepsi birer rengi değil mi hayatımızın?