İnsanlığımdan Utandım
Siz hiç utandınız mı insan olmaktan
Lokmayı yerken boğazınıza durdu mu
Düğüm düğüm
Bu kadar acı keder içinde
Bir kelebek ömrü kadar kısalığında
Bir gülümseme konduğunda dudaklarınıza
Utandınız mı gülmeye
Gülümsemeye……
Siz hiç insan olmaktan utandınız mı ?
Ben utandım insan olmaktan
Dudağıma konuk olan sahte kelebeklerden
Boğazıma düğümlenen ekmekten utandım
Aldığım nefesten
Gördüğüm güneşten
Masmavi gökyüzünü gören gözlerimden utandım
Utandım yaşadığımdan
İnsanlığımdan utandım.
Ayşe Akdoğan
Utandım utandım da artık iyice ipin ucu kaçtı.
Utanmak, kınamak, lanetlemek.. hepsi tamam!
Araları ne kadar azaldı kötü haberlerin. Duygularımız birbirine karıştı.
İnsanlar çeşit çeşit… ve bazı çeşitler çok değişik!!!
Evlerine ateş düşen anne, baba, kardeşler için bir şey söyleyip yazmaya… bak işte ona utanırım. Cesaret edemem. Hangi söz iyi olabilir ki bugün?
Ancak dua ederim..
Nasıl dua edeceğimi de bilemiyorum.
Hikmetinden sual olmaz Allah´ım, sen yardım et.
Bizleri sevgisiz ve merhametsiz bırakma, çok saçmalıyoruz.