Nasıl Başladım?

Ağu 5, 2018 by Editör

Yazma Vakti’ne bundan yaklaşık sekiz sene önce başlamıştım. (Ocak, 2010) Kimse de sormadı haa, öylesine anlatıyorum!

Kardeşim derdi ki “Abla, sence bizden başka okuyan var mıdır yazdıklarını?” Herhalde hayallere dalarken gerçeklerden de çok fazla uzaklaşmayayım diye.

Çocukluğumdan beri defterlerim olmuştu benim, içine hoşuma giden şeyleri ya da aklıma gelenleri not ettiğim, sonra “şunu bir okusana” diye açıp yanımdakilere gösterdiğim ve iyi hissettiğim. Zaten Yazma Vakti’ni tam da bu sebepten kurmuştum; bana iyi gelecek diye.

Zeynep iki buçuk yaşlarına gelmişti, artık kendime ayırabileceğim daha fazla vaktim vardı, Reha’nın iş seyahatleri artmıştı ve biz Almanya’ya taşınmıştık.

Bu ne demekti; yeni bir dil! Ah bu tabii ki sadece yeni bir dil demek değildi, yeni bir dile gelene kadar oooo bir sürü şey demekti.

Akşamları kursa gidiyordum. Bir de Yazma Vakti vardı artık. Ben yine defterime yazıyordum, sonra bir de oraya aktarıyordum. Şimdi olduğu gibi, öyle keyifliydi ki!

Annem, babam, kayınvalidem, kayınpederim, birkaç arkadaşım, Emre (kardeşim), kuzenlerim ve Reha (eşim); ilk etapta okuyanlardı Yazma Vakti’nde paylaştıklarımı.

Ben hep mutlu oldum birşeyler yazıp oradan paylaştıkça. İster bir kişi okusun, ister on! Sanki milyonlar görüyormuş gibi heyecanlanırdım. Bir kelimeyi yanlış yazdığımı farkedersem elim ayağım düğüm olurdu düzeltene kadar. Ay rezil oldum rezil oldum diye, acele acele, tövbe estağfurullah yaaa!

Hiç vazgeçmedim çünkü bana iyi gelen birşey bulmuştum. Hiç tanımadığım insanlar da okuyabiliyor yazdıklarımı artık. Yirmi beğeni gelmiş, elli beğeni gelmiş, yüz beğeni gelmiş hiç mühim değil, öyle olsa çoktan biterdi Yazma Vakti.

Bir düşünsenize bizim pencerenin önünde yüz kişinin toplandığını, ne kadar dikkat çeker! Ne oluyor burada derler?

 Bazen ne yapıyorum ben Allah aşkına diye kendime çıkışsam da hiç sorun değil. İyi geleni buldum, iyi geleni yapıyorum, iyi hissedince.. işte zincir devam ediyor böyle.

Teşekkürler!