Bir Zamanlar Kanaat Diye Bir Nimet Vardı

May 12, 2015 by Editör

Bu toprakların insanları bir zamanlar bu büyük nimete sahiptiler: Kanaat nimetine…

Evet, bir zamanlar ocaklarda iki çeşit, üç çeşit yemekler, renk cümbüşü sofralar yoktu, ama yüreğimizi doyuracak kadar, içimizi ısıtacak kadar kanaat nimetimiz, bölüşeceğimiz ekmekler vardı ve elhamdülillah vardı her sofra sonunda, annelerimizin “buna da şükür”, “bunu da bulamayanlar var”  duası ve ikazları vardı…

Yemeğin sonu bereketliydi ve şimdilerde olduğu gibi tabaklara el sürülmeden dökülen yiyecekler yoktu.

Nimet kolay kazanılmıyordu ve dökülen her kırıntı aslında nimetin sahibine nankörlük etmekten başka bir anlama gelmezdi. Ne yapıp edip o kırıntılara ya bir kuş, ya bir kedi bulunurdu sofra arkadaşı olarak. Bu hal böyle devam ederken, eve giren her şeyin de bir bereketi vardı. ( Cömert bir el veriyor, veriyordu.)

Yeni evliler “bir yastıkta kocama” duasına âmin dedikten sonra önce yatacağı yatağın konforuna bakmazlardı, gönüllerin birlikteliği, sadâkat, ünsiyet, anlayış, sağlık ve sıhhat evin konforu olsun, yeterdi.

Evleri vitrinlik malzemeler, teşhir eşyaları süslemezdi, evde her daim muhabbetin tatlı meltemi dolaşır, evleri mutluluğun güneşi aydınlatırdı ve kimse yaptıracağı saç yüzünden, alacağı takılar yüzünden, mobilya takımları, perdeler, çatal bıçak takımları yüzünden kavga etmezdi.

Kanaat insana yerini hatırlatıyordu, haddini hududunu çiziyordu…

Kâmil Büyüker